Eén jaar geleden alweer

9 augustus 2021…..
 
De dag die ik me niet meer kan herinneren! Maar de dag die mijn leven, en die van mijn dierbaren, TOTAAL op z´n kop heeft gezet! Een dag die ons leven zo ontzettend heeft veranderd!
 
Rond de klok van 8 uur, viel ik, uit het niets, voor de ogen van Isa, opeens neer! En niet zomaar…. BOEM, een epileptische aanval, met schokken als bonus! Voor Isa de schrik van haar leven! Wat moet dat een nachtmerrie zijn geweest voor onze kleine meid! Net 2 jaar en dan zoiets zien gebeuren! En na zo´n nare gebeurtenis, je moeder ruim een week niet zien, nadat ze ruim 4 maanden lang, iedere dag thuis is geweest.
Laat staan wat voor impact dat heeft gehad op Robin, die nietsvermoedend Jip uit bed was halen toen hij mij, in paniek, om hulp hoorde roepen. En mij trillend op de grond aantrof, met een huilende Isa in de hoek van de keuken. Wat een angst hij gevoeld moet hebben, op dat moment en de dagen die hierop volgde!  Het telefoontje de volgende ochtend van de neuroloog, dat ik met spoed naar Tilburg werd overgebracht, omdat ik in de nacht heel erg achteruit was gegaan.
 
Hieronder lees je het bericht wat Robin toen der tijd heeft rondgestuurd, om een indruk te krijgen hoe de situatie toen was:
‘Hoe het met Lotte gaat. Vanochtend toen ik op weg was naar het ziekenhuis werd ik gebeld door de behandelend arts. Deze gaf aan dat ze in de nacht achteruitgegaan is. Er is een bloeding in haar rechter hersenhelft waardoor haar linker kant deels verlamd is. Deze bloeding lijkt te zijn ontstaan door een verhoogde druk ivm de epileptische aanval, maar dat is uiteindelijk ook gokken, en op dit moment ook niet echt meer van belang.
 
Ze is overgebracht naar het ETZ in Tilburg. Hier ligt ze op de IC. Vanwege de specialisten op neurologisch gebied is daar naartoe gebracht.
 
Vanochtend ben ik idd geweest, en ze had een betere kleur dan gisteren. Ze snapt bijna alles, maar ze krijgt de woorden niet uit haar mond. Linker kant dus verlamd, rechter kant niet (maar niet echt controle over).
 
De neurochirurg gaf aan dat de komende dagen belangrijk zijn om te kijken of ze voor of achteruit gaat. Bij achteruitgang gaan ze opereren om de druk op haar hersenen te ontlasten. Bij vooruitgang zal blijken wat er allemaal voor (blijvende) schade is ontstaan. Kan 5-10 dagen duren.
 
Daarna volgt een zwaar en lang revalidatie traject, maar dat is nog “ver” weg. Voor nu is het belangrijk om per dag te bekijken hoe het gaat.
 
Voor nu was dit het. Vanavond weer ff een update. Bedankt voor alle berichten en alle (aangeboden) hulp. Dat doet me heel goed.
 
Dikke kus en knuffel.’
Zo confronterend om dit terug te lezen! Soms kan ik nog steeds niet geloven dat dit over mij gaat! Dat dit mijn gezin is overkomen!
 
Eén jaar alweer! Dat ik zo hard onderuit werd gehaald. Waar ik zo hard ben gevallen, letterlijk en figuurlijk! Maar waarin ik heb gevochten, heb gestreden, heb gehuild, boos ben geweest, gelachen, nog meer gehuild, nog bozer ben geweest, gevloekt, zo ontzettend veel pijn heb gehad, maar een jaar waarin ik NOOIT heb opgegeven! Een jaar van doorzetten, mijn grenzen verleggen! Een jaar met ups en downs!
 
En ik weet dat ik al ver ben gekomen, dat ik trots mag zijn op waar ik nu sta! En dat ben ik ook wel…. Maar ik blijf moeite hebben om te accepteren dat dit mij/ons is overkomen! Dat ik nog niet de moeder ben die ik graag wil zijn. Dat mijn belastbaarheid nog niet goed genoeg is om te gaan werken. Dat ik nog bij moet komen van een paar drukke dagen, dat ik KAPOT ben na een dag met Isa en Jip alleen….
Eerlijk?
Ik ben gewoon jaloers! Bij iedereen gaat het leven door, maakt sprongen vooruit, mijn leven staat voor mijn gevoel stil! Mijn dagen zien er iedere week hetzelfde uit! En ik ben gewoon jaloers op iedereen die naar zijn werk kan gaan, die iets anders omhanden hebben dan ‘alleen’ het huishouden en de kinderen.
Jaloers op het feit dat iedereen alles onder controle heeft/lijkt te hebben en ik heb het gevoel dat ik alleen maar loop te rennen als een kip zonder kop!
 
Maar ook ben ik dankbaar hoor 😉
Dankbaar voor het feit dat ik er nog ben, dat ik onze twee prachtige kinderen kan zien opgroeien!
Dankbaar voor het feit dat zoveel mensen voor mij en ons gezin klaar hebben gestaan in deze moeilijke periode!
Dankbaar dat ik mooie en lieve mensen heb mogen leren kennen (de Blixemboschjes), met wie ik het leed kan delen, omdat we allemaal in hetzelfde schuitje zitten!
Dankbaar dat ik in Nederland woon en dat ik het afgelopen jaar zo’n goede zorg heb gekregen
Dankbaar dat ik gewoon weer hele wedstrijden kan hockeyen!
Dankbaar dat Robin, ook in deze moeilijke tijd, onvoorwaardelijk voor mij heeft gekozen, voor mij klaar heeft gestaan, ons gezin overeind heeft gehouden en gevochten voor ons gezin!
 
En nu, wat brengt de toekomst mij?
Heb ik werkelijk waar geen idee! Ik hoop dat ik weer snel aan het werk kan. Maar ik heb vorige week nog met het UWV gesproken en voorlopig zit dat er nog niet in. Mijn belastbaarheid is nog te beperkt, mijn rust in de middag is nog zo belangrijk, dat re-integratie nog een stap te ver is, helaas! Dus hopelijk slapen de kinderen snel weer wat beter, waardoor mijn nachtrust ook beter is en mijn belastbaarheid overdag beter is!