Alweer 2 jaar geleden

Hallo allemaal,

Jeetje, wat gaat de tijd snel! Het is alweer twee jaar geleden dat ik ineens op de grond lag! 

9 Augustus 2021....De dag die mensen om me heen waarschijnlijk nog vers in hun geheugen hebben en waarvan ik totaal geen idee heb... Alleen weet ik dat die dag ons hele leven op z´n kop heeft gezet.

Het afgelopen jaar heeft de mooiste dag van ons leven plaats gevonden! We zijn namelijk getrouwd :) Het was echt een hele mooie dag en precies zoals we het ons hadden voorgesteld. En in tegenstelling tot mijn vrijgezellenfeest, heb ik bijna geen last gehad van overprikkeling en oververmoeidheid. Tuurlijk was ik moe, maar dat was Robin ook (en waarschijnlijk de gasten ook). Ik heb er op de bruiloft bewust voor gekozen om geen alcohol te drinken, omdat ik heb gemerkt dat alcohol in combinatie met mijn medicatie geen goede combi is!

Het afgelopen jaar heb ik ook veel geleerd. Over mezelf en voor mezelf. Door de reset-week bij Brainproof voel ik me zoveel beter. Ik heb meer energie, kan beter tegen prikkels, voel als ik overprikkel raak en weet dan wat ik ermee moet doen, en doe mijn best om me niet meer zo druk te maken om de indruk die ik achter laat of wat andere mensen zullen denken of vinden. 

Ik moet wel nog iedere middag slapen, om mijn batterij op te laden. Hij gaat gelukkig al niet meer zo snel leeg als 2 maanden daarvoor, maar nog wel sneller dan bij een 'gezond' persoon.

Een paar maanden geleden heb ik mijn WIA aanvraag gedaan, omdat na 104 weken ziekte, de ziekte-uitkering stopt. Helaas ben ik nog steeds niet goed genoeg hersteld om weer te gaan werken, dus heb de aanvraag bij het UWV gedaan. Helaas hebben die een enorme achterstand en heb ik tot op de dag van vandaag nog altijd niets gehoord. Ik merk wel dat dit voor spanning zorgt, omdat ik nog steeds niet weet waar ik aan toe ben. Word ik volledig afgekeurd voor nu? Of vindt de arbeidsdeskundige dat ik wel wat werkzaamheden kan doen? Een hoop onduidelijk dus..... nog maar even afwachten.

Door mijn 'aandoening' (het woord ziekte probeer ik niet meer te noemen) is mijn leven heel erg veranderd. 

Het actieve leven dat ik voorheen had, kan ik nu niet meer. Ik heb in de avond niet heel veel energie meer om een paar avonden in de week van huis te zijn. 

Ook heb ik vriendschappen weer opgepakt, en daar ben ik heel dankbaar voor:)

Ik ga genieten van de dag met de kids, maar wel heel erg stil staan bij het feit dat ik er nog ben en waar ik vandaan ben gekomen!

Liefs Lotte