Waar blijft de tijd?

 Hallo allemaal,

Waar blijft de tijd? Het is alweer zo lang geleden dat ik een blog heb geschreven en met jullie heb gedeeld. 

Voor mijn gevoel heeft de tijd stil gestaan, maar is er ook een hele hoop gebeurd! Ik zal jullie even meenemen in het afgelopen jaar... En ben maar niet bang, het wordt geen eindeloos verhaal 😉

Begin dit jaar, heb ik me gestort op mijn gewicht! Ik woog te veel en zat daardoor niet lekker in mijn vel! Ik ging mijn calorieën bijhouden. zo'n 5 keer in de week sporten en was heel gefocust op mijn resultaten! De kilo's vlogen eraf en had weer een doel in mijn leven. Iets waar ik goed in was en wat me geduurde de dag bezig hield. Achteraf gezien, iets wat me afleidde van de gevolgen die ik nog steeds ervaar van mijn hersenletsel.

In maart kreeg ik via de WMO (gemeente) ambulante begeleiding. Vanaf die tijd komt E. van Professionals in NAH ieder week langs. Ze helpt me met onder andere mijn planning, zodat ik daar meer controle en inzicht krijg in wat ik op een dag doe en wat energievreters zijn en waar ik energie van krijg. Dat ik, samen met Robin, ervoor zorg dat we niet alleen maar energievreters inplannen, maar ook de nodige rustmomenten inbouwen. Daarnaast heeft E. me enorm geholpen om mezelf te verwoorden. Waarom ik het ene wel kan en het andere niet. Ik kon daar zelf heel moeilijk antwoord op geven, maar nu kan ik het beter begrijpen en daardoor ook wat beter uitleggen. Ook hebben we samen een 'nieuwsbrief' geschreven met daarin eigenlijk in het kort mijn verhaal van 3 jaar geleden en daarnaast ook wat de 'rest-schade' nog is. Met rest-schade bedoelen we de dingen die na mijn hersenletsel anders zijn geworden, de dingen waar ik nog steeds tegen aan loop. 

Door het schrijven van de nieuwsbrief is een stukje verwerking in gang gezet. Want door het schrijven ben ik me gaan realiseren dat dit het is. Ik word niet meer beter. Ik zal de rest van mijn leven moeten dealen met het feit dat ik nooit meer de 'oude Lotte' word. Ik zit nu midden in het proces van rouwen om de 'oude Lotte' en ik moet mijn nieuwe ik gaan leren kennen! Gelukkig blijft E. daar de komende tijd nog bij helpen en heb ik de hulp ingeschakeld van de Praktijk Ondersteuner om me te helpen om het allemaal een plekje te gaan geven.

Waar ik nu vooral mee bezig ben, is mezelf de rust geven die ik nodig heb om te herstellen. En met herstellen bedoel ik eigenlijk het een plekje kunnen geven van het verlies waar ik iedere dag mee geconfronteerd word en op dit moment niet te veel eisen aan mezelf stellen. Mijn gezin verdiend mijn energie en daar moet ik het dan ook aan uitgeven. Dus prioriteiten stellen.

Mijn voornemen is om meer vaker gaan schrijven, omdat dit me ook helpt om mijn gedachte op een rijtje te zetten en helpt misschien ook bij een stukje verwerking...

Tot snel!

Liefs Lotte

Ps, dit keer heeft niemand mijn stukje overgelezen, dus sorry voor de eventuele spelfouten of niet lopende zinnen 😂