Alweer 2 jaar geleden

 
Hallo allemaal,
 
Het is weer maandag, dus tijd voor een nieuwe blog😊
 
Deze week heb ik vaak de vraag gekregen ´Hoe gaat het met je’ en ik merk dat ik het heel moeilijk vind om daar op dit moment antwoord op te geven! Want lichamelijk gaat het eigenlijk wel goed, maar ik merk dat ik het op dit moment mentaal heel zwaar heb.
De afgelopen week is het besef gekomen dat ik minder ver ben dan ik dacht. Ik weet dat ik van heel ver ben gekomen en daardoor dacht ik dat alweer bijna de ‘oude’ was.  Maar nu ik weer volledig thuis ben, merk ik dat ik qua belastbaarheid nog heel veel hebt te halen!
 
Toen ik klaar was met mijn klinische revalidatie, heb ik mijn moeder gevraagd om mij te ondersteunen met de kinderen op de donderdag. Op donderdag is ‘mijn’ dag met de kinderen. Ik wist namelijk dat ik het eerste weken nog niet alleen zou redden met de kinderen. Nu, heel wat weken later, kan ik het nog steeds niet alleen. En ik weet nu dat ik het de komende maanden ook nog niet alleen kan. Ja, dit heb ik TOTAAL onderschat! Ik was er echt van overtuigd dat ik maar een paar weken ondersteuning nodig zou hebben! Ik weet nu, dit gaat mij voorlopig nog niet lukken. En ik vind het moeilijk om me daarbij neer te leggen. Je moet als moeder toch alleen voor je kinderen kunnen zorgen?! Dat stukje acceptatie is heel lastig. Gelukkig heb ik een hele lieve mama, die zo lang als het nodig is, extra wil komen op de donderdag.
 
Daarnaast heb ik deze week ervaren dat ik echt rust nodig heb tussen de activiteiten door. Zo was ik afgelopen dinsdag eerst de kinderen naar de opvang brengen, daarna meteen naar de winkel om boodschappen te doen, vervolgens stapte ik meteen de auto in om naar de Ikea te gaan.. Ik was KAPOT toen ik thuis was. En toen ‘moest’ ik vanmiddag van mezelf  ook nog op de zolder bezig (we zijn bezig met een muurtje bouwen, dus de gipsplaten moeten er tegen aan).  Ik moet leren doseren, en ik moet niet alles willen doen! Kan ik dit over een jaar wel weer? Of moet ik blijven doseren?
 
Afgelopen donderdag was ook een emotionele dag. Omdat Isa best een lastige slaper is, hebben we donderdagochtend  een afspraak gehad met Marianne, die doet aan energetische homeopathie. Daaruit kwam naar voren dat Isa toch wel degelijk last heeft van wat er met mij gebeurd is. Ze heeft continu haar ‘voelsprieten’ aan staan en kan daardoor haar rust niet goed vinden en slaapt daardoor slechter. Dat is best confronterend! Dat ik daar een aandeel heb. Dat is pijnlijk en komt wel binnen. Daardoor was ik de donderdag een beetje uit balans!
 
Al met al, een week met heel veel emoties! En heel veel inzichten! Hopelijk kan ik het nu een plekje gaan geven. Aankomende donderdag heb ik daarom ook een afspraak met de praktijkondersteuner, om me daarbij te ondersteunen.