Alweer 2 jaar geleden

Hallo allemaal,
 
Ik wilde in mijn tweede blog eigenlijk beginnen bij het begin. De dag dat ik in het ziekenhuis belandde, maar afgelopen weekend ben ik mezelf zo hard tegen gekomen! Zowel mentaal als fysiek. En dat wil ik graag met jullie delen. Omdat de ervaring van afgelopen weekend me met de neus op de feiten heeft gedrukt!
 
Ik zal bij het begin beginnen. Robin is opgegroeid in Schalkhaar (een dorpje bij Deventer). Mijn schoonfamilie woont daar nog steeds. En een deel van Robins vrienden woont daar ook. Voor Robin is ontspanning ook goed, dus hij wilde weer eens een avondje bij zien vrienden zijn. Ik durf nog niet alleen te zijn met de twee kids in de nacht, dus hadden we bedacht dat ik met de kinderen mee zou gaan naar Deventer. Dan kon mijn schoenmoeder mij in de middag ondersteunen bij de verzorging van de kinderen en in de avond, mocht het nodig zijn, ook haar steentje bijdrage. Ook hadden we die zaterdag daarna een verjaardag.
Eigenlijk 3 vliegen in klap!
Dus zo gezegd zo gedaan, wij zijn een nachtje naar Deventer gegaan.
 
Ik was donderdagavond alvast begonnen met spullen klaar zetten, omdat we de volgend ochtend vroeg zouden vertrekken. Maar natuurlijk kwam ik er in bed achter dat ik verschillende dingen was vergeten. Dus mijn telefoon gepakt en een lijstje gemaakt met de dingen die ik allemaal nog in moest pakken.
Vrijdagochtend waren de kids al vroeg wakker. Dat is eigenlijk wel fijn, want dan konden we ook mooi vroeg vertrekken. Rond 7.45 uur zaten we al in de auto. Maar ik was al GE-SLOOPT!! De spullen inpakken, de kinderen klaarmaken, de spanning voor de rest van de dag. Voor de eerste keer sinds mijn NAH (Niet Aangeboren Hersenletsel) een nachtje van huis, weg uit onze vertrouwde omgeving, met de kids, en wetende dat Robin gewoon moest werken en mijn schoonmoeder er pas in de middag zou zijn, dus ik de ochtend de kinderen alleen zou hebben. Dat Robin ’s avonds weg zou zijn, en ik mijn schoonmoeder ‘tot last’ zou moeten zijn omdat ik de avond waarschijnlijk niet alleen zou kunnen doen. Ja, dat vond ik reuze spannend!
De autorit ging gelukkig goed. Ik had wel last van mijn spieren/zenuwen aan mijn rechter kant, maar Isa en Jip hadden het super goed gedaan.
Maarja, daar aangekomen, moest de auto worden uitgeladen, de bedden worden klaargemaakt, en dat wilde ik allemaal doen voor de middag, omdat ik wilde dat de kinderen meteen naar bed zouden kunnen. Dus mijn stresslevel schoot meteen weer omhoog. Ik was moe, had hoofdpijn, en zag de dag eigenlijk al niet meer zitten.
Maar op de kinderen zit geen uit knop, dus ik moest gewoon door. Een frisse neus, dat zou me goed doen! Dus ik ben lekker gaan wandelen met de kinderen. Jip was lekker in slaap gevallen en Isa was super. Dat heeft me gelukkig weer energie gegeven. Voor mijn gevoel kon ik er weer tegen aan!
De middag ging verder super goed, dankzij mijn schoonmoeder! Ik heb, samen met Isa, twee uur op bed gelegen en kon de rust pakken die ik nodig had.  
Ook de avond en nacht gingen goed. Helaas was Isa om 6 uur de volgende ochtend alweer wakker. Ik wilde de anderen niet wakker maken, dus ik ging om 6 uur direct met Isa naar beneden.
Toen de rest ook wakker was, begonnen het inpakken weer! En omdat ik wist wat we allemaal hadden meegenomen, wilde ik ook alle spullen weer inpakken. Dus, Halleluja, de stress schoot meteen weer omhoog. Gelukkig laadde Robin de auto in, dus kon ik even lekker genieten van de kinderen.
Aan het eind van de ochtend door naar de verjaardag. Dat was gezellig, maar wel heel druk, Isa was daar een lange tijd niet meer geweest, dus vond het weer even spannend. Veel mensen, een hond en vroeg wakker, daardoor kwamen alle prikkels nog meer binnen! Ik was blij toen we na de lunch de auto in stapte en ik mijn rust kon nemen. Ik kan NOOIT slapen in de auto, maar deze rit, ging het vanzelf!
 
Ja, dit weekend heeft me echt laten inzien dat ik nog een lange weg te gaan heb! En ja, ik weet het, ik ben al ver gekomen! Maar toch….. Dat neemt niet weg dat ik me geen zorgen maak over de toekomst! De ‘ik’  die alles aan kon en maar door ging, zal ik ooit nog die ‘oude’ Lotte worden? Of moet ik gaan accepteren dat ik niet meer alles kan? Dat ik mijn rust in de middag nodig blijf hebben? Dat ik niet 10 dingen meer tegelijk kan doen? Dat vind ik heeeel moeilijk om te accepteren. Maar ik ben bang dat dat wel de werkelijk is/wordt. Ik heb er vertrouwen in dat en nog wel, misschien heel langzaam, beter wordt. Maar ik ben bang dat dat nooit meer zo zal worden zoals het is geweest. Daarvoor heeft mijn lichaam een te harde klap gekregen!

Mochten jullie vragen hebben, of nog bepaalde onderwerpen die verder toegelicht kunnen worden, dan kunnen jullie dat natuurlijk aangeven.
Daarnaast ga ik op Instagram dingen delen over mijn revalidatie thuis, dus volg mij ook via @lotjebongers