Alweer 2 jaar geleden

 

Hallo allemaal,

Waar zal ik beginnen? Misschien met wie ik ben en waarom ik start met mijn blog.

 Wie ben ik?

Mijn naam is Lotte van Beek – Bongers (nee, niet getrouwd, wel geregisterd partner! Ik wacht nog steeds op DE vraag 😉), 33 jaar jong en moeder van 2 kinderen. Samen met mijn man/partner/vriend Robin heb ik een dochter van 2 jaar en 4 maanden, Isa en een zoontje van 6 en een halve maand, Jip. Ik woon samen met mijn/ons gezinnetje in Heeswijk-Dinther, Brabant.

 

Waarom ik start met mijn blog?

Vandaag precies vier maanden geleden, heb ik een herseninfarct (sinustrombose) in mijn linker hersenhelft gekregen, diezelfde nacht kreeg ik daar bovenop nog een hersenbloeding in mijn rechter hersenhelft. Ik kon hierdoor niet meer praten (afasie) en was ik aan mijn linker zijde volledig verlamd. Als moeder van twee jonge kinderen heeft dit een grote impact op mijn leven en die van mijn gezin. Veel mensen in mijn omgeving waren ontdaan en vonden het ‘raar’ dat zoiets kon gebeuren. Nu ik 4 maanden verder ben, merk ik dat ik heel graag mijn ervaringen wil delen. Ik hoop hiermee andere mensen die hetzelfde hebben mee gemaakt of het van dichtbij meemaken te inspireren en te laten zien dat zoiets niet alleen jezelf overkomt, maar ook je gezin en je dierbaren.

Afgelopen vrijdag, 3 december, heb ik mijn laatste therapie-dag gehad. Mijn klinische en poliklinisch revalideren zit er nu op (wat vrij snel is, gemiddeld heeft iemand 6 maanden minimaal nodig), maar dat wil niet zeggen dat mijn strijd gestreden is en ik nu klaar ben met revalideren. Het begint nu pas, ´in het echte leven´.

Eerst was mijn ziekte zichtbaar en hoorbaar, ik kon niet lopen, mijn arm niet bewegen en niet goed praten. Nu heb ik geen zichtbare klachten meer, dus anderen zien niet dat mijn hoofd nog steeds ´stuk´ is. Ze denken dus dat het goed met me gaat en staan er niet meer bij stil. Terwijl ik er dagelijks nog de gevolgen en belemmeringen van ervaar.

 

Het belangrijkste is dat ik er nog ben! Ik laat Robin niet alleen achter met onze twee prachtige kinderen! Of ik nog ooit op de 100% van vroeger kom, dat weet ik niet. Ik kan gelukkig weer voor mijn kinderen zorgen. Helaas kan ik dit nog niet de hele dag alleen volhouden, omdat ik vermoeid raak. Ik kan weer mooie herinneringen maken met Robin en onze kinderen en dat is wat voor mij telt!

 

Wat kunnen jullie verwachten?

Ik wil graag mijn verhaal met jullie delen en wat voor gevolgen het heeft voor mij, Robin, de kinderen en dierbaren om ons heen. Ik wil vertellen wat er allemaal is gebeurd, maar ook wil ik jullie meenemen in wat er nog allemaal op mijn pad gaat komen. De mooie dingen, maar ook de minder mooie dingen die er zijn. De grootste reden waarom ik dit wil delen met jullie, is wat voor impact het heeft op een kind van 2 jaar. Isa was erbij toen het gebeurde en nog elke dag merken wij hier de gevolgen van bij haar. De woorden die Isa gebruikt zijn ‘MAMA BOEM’, vandaar de naam van deze blog.

 

Mochten jullie vragen hebben, of nog bepaalde onderwerpen die verder toegelicht kunnen worden, dan kunnen jullie dat natuurlijk aangeven.

Daarnaast ga ik op Instagram dingen delen over mijn revalidatie thuis, dus volg mij ook via @lotjebongers