Alweer 2 jaar geleden

Hallo allemaal,
 
Hopelijk hebben jullie allemaal fijne feestdagen gehad en is jullie nieuwjaar goed begonnen!
Om maar meteen met de deur in huis te vallen. Ik vond de afgelopen twee weken heel erg zwaar!! Met de drukte van de feestdagen, ziek en snotterige kinderen, gebroken nachten, en overdag niet de rust kunnen pakken die ik eigenlijk nodig heb! En dan nog het verwerkingsproces waar ik mentaal doorheen ga.

 
Ik zal jullie alle details besparen, maar in paar hoogte/diepte vertellen waar ik denk dat jullie iets aan hebben, om mij misschien een beetje beter te begrijpen.
 
Dinsdag 21 december ben ik bij de praktijkondersteuner geweest, niet voor mezelf, maar voor onze dochter Isa. We merken dat ze toch wel degelijk last heeft van de hele situatie. Ze is erg bezorgd, slaapt slechter, heeft nachtmerries (over mij) en als ze echt verdriet heeft, wil ze alleen maar papa (voorheen was dat altijd mama). Ik wil niet wachten tot dat ze oud genoeg is om te merken dat dit haar nog steeds dwars zit. Ik wil het nu aanpakken, zodat ze er zo min mogelijk last van heeft.
Het was een fijn, maar heftig, gesprek. Ik vind het dan wel confronterend, ik voel me dan schuldig ‘door mij/mijn ziekte heeft Isa veel onrust’. Gelukkig kunnen ze, ook met kinderen van 2, starten met EMDR. Dat moet helpen om traumatische ervaringen (mama’s val) minder spanning op te laten leveren. Hoe dat ze dat doen bij jonge kinderen, dat weet ik nog niet. Hopelijk kunnen we snel de EMDR opstarten. Daarover dus later meer 😉
 
Op vrijdag 24 december mocht naar het JBS (Jeroen Bosch Ziekenhuis) in Den Bosch. Niet voor een controle, maar voor een keuring. Omdat ik een hersenbloeding en een epileptische aanval heb gehad, mag ik geen auto rijden tot ik ‘goed gekeurd’ ben.  Bij de keuring moest ik een paar testjes doen, om de kracht in mijn voeten en handen te meten, en om mijn zicht bij controleren. Gelukkig was ik vrij snel klaar en zou de neuroloog een advies sturen naar het CBR om mijn rijbewijs voor 2 jaar af te geven. Omdat ik een epileptische aanval heb gehad, MOET ik na 2 jaar weer opnieuw gekeurd worden, hoe goed mijn keuring ook was.
Gelukkig kreeg ik maandag (27 december) al een bericht van het CBR dat ik mijn rijbewijs voor 2 jaar terug heb. Ik moet hiervoor wel een nieuw rijbewijs aanvragen met de juiste einddatum.
 
Maandag 27 december mocht ik dan eindelijk voor mezelf naar de prakrijkondersteuner. Weer een heftig en confronterend gesprek. Conclusie, ik denk te veel na, ik voel me te schuldig naar andere mensen en ik heb te hoge verwachtingen/eisen voor mezelf. Ik moet kleinere doelen stellen, zodat ik eerder overwinningen boek en meer zelfvertrouwen krijg. Eerlijk? Makkelijker gezegd dan gedaan! Ik VOEL nog steeds dat ik ‘als jonge moeder, alleen voor mijn kinderen zou moeten kunnen zorgen’. Ik weet dat ik heel wat heb meegemaakt en dat dat geen realistisch doel is, maar ik voel het wel zo. En dat kan ik niet zomaar los laten!
 
Onze feestdagen waren bewust heel rustig! Kerst lekker thuis gevierd en met 2^e kerstdag eigenlijk niets op de planning. Oud en nieuw zouden we eigenlijk naar de zus van Robin gaan, maar ik had met Kerst al stress. Zouden de kinderen wel goed slapen? En zouden ze de anderen wakker maken? Hoe ga ik het inplannen met het inpakken van de spullen, omdat Robin nog gewoon moest werken? Nee, het bracht me al heel veel onrust dat ik de keuze heb gemaakt dat ik liever thuis bleef. En achteraf is dat maar goed geweest! De kinderen hadden die nacht slecht geslapen en waren vroeg wakker, ik had weinig kunnen rusten. Dus ik was om 20.00 uur al KAPOT!
 
Ik wil nog één dingetje met jullie delen, omdat ik vind dat jullie dat meer inzicht geeft om hoe zo’n dingen op mij overkomen/de druk die ik hierdoor voel.
Ik liep samen met Robin (en de kinderen) naar de opvang om ze weg te brengen. Robin en ik hadden het over mijn toekomst, dat die nog heel onzeker is. Waar ga ik re-integreren, hoe lang voordat ik kan starten, en hoeveel uur kan ik nog op een dag gaan werken?
Toen we het daar over hadden, zei Robin ‘Als het zou moeten, zou je wel een uurtje per dag kunnen werken’. Dit schoot bij mij in het verkeerde keelgat. Ik voelde het meteen alsof ik me aanstelde, of ik wel weer aan het werk zou kunnen. En ik voelde weer meteen de druk om te moeten gaan werken. Robin had het helemaal niet zo bedoeld, en dat wist ik ook wel. Maar het voelde wel zo!
Dus hier een tip van mij, begin niet zomaar over werk en dat iemand die nog herstellende is wel wat zou kunnen doen. Daarmee leg je, onbewust, heel veel druk mee op de schouders van iemand die nog herstellende is. Wij zijn al onzeker over de toekomst!