Vandaag precies een half jaar geleden
Hallo allemaal,
9 Augustus 2021! Vandaag is het precies een half jaar geleden
dat onze wereld op zijn kop werd gezet……. Bij het ontbijt viel ik opeens neer.
Wat een traject heb ik doorlopen!
Ruim 3 weken in het ziekenhuis gelegen (van Bernhoven in Uden, naar het ETZ Elisabeth in Tilburg, en weer terug naar Uden), wachten op een plek om te revalideren.
Ruim 6 weken klinisch gerevalideerd bij Blixembosch. Maar door alle spanning die ik had, ben ik de eerste dagen heel ziek geweest, daardoor werd ik ziek en kreeg ik een terugval. De eerste twee weken daar waren echt heel zwaar! Maar toen ik me eenmaal weer beter voelde, maakte ik hele grote springen en heb ik de tijd in Blixembosch als heel erg prettig ervaren😊
Daarna nog 7 weken poliklinisch revalideren, 2 keer in de week, met de taxi, op en neer naar Eindhoven. Die weken vlogen voorbij! En het voelde iedere keer als thuis komen!
Maar……
Daarna begon het eigenlijk pas! Terug naar het echte leven. Opnieuw mijn kinderen leren kennen. Wat is hun ritme? Wat vinden ze fijn? Wat betekenen hun huiltjes of ‘zelfbedachte’ woordjes? Opnieuw mijn eigen ritme vinden, mijn eigen grenzen leren kennen, accepteren dat ik niet alles kan doen wat ik wil doen.
Ja, dat had ik heel erg onderschat!
Een half jaar……
…. Waarin ik heb beseft, echt niet op te moeten geven maar heb moeten vechten voor leven! Ik ben er achter gekomen dat ik echt een doorzetter ben.
…. Waarin ik besef dat het leven helemaal niet zo vanzelfsprekend is. Dat ik er echt alles uit moet halen.
…. Waarin ik nieuwe doelen heb moeten stellen, en deze weer heb moeten bijstellen omdat ze of veel sneller haalbaar waren dan gedacht, of juist helemaal niet haalbaar bleken te zijn.
….. Waar ik trots op mag zijn. Omdat ik al zo ver ben gekomen.
…. Maar ook een half jaar waarop ik boos mag zijn. Dat dit ons is overkomen! Dat ik en mijn gezin hier heel erg onder hebben geleden!
…. Waarin ik hele mooie en lieve mensen heb leren kennen die in het zelfde schuitje zitten en waar ik nog steeds contact mee heb.
…… Waarin ik me extra heb beseft dat goede mensen om je heen (familie en vrienden) heel belangrijk zijn! Ik kan niet in woorden uitdrukken wat die mensen voor mij , en mijn gezin, hebben betekend en hoe blij ik met ze ben!
………. Waarin ik heb geleerd mezelf op de eerste plaats te zetten. Dat is, nu ik volledig thuis ben, heel moeilijk, maar des te belangrijker!
……. Waarin ik meer pillen heb geslikt dan in de eerste 33 jaar van mijn leven 😅 Op mijn max, zat ik op ongeveer 16/17 pillen per dag. 8 Paracetamols, 2 pillen voor de epilepsie, 1 maagbeschermer, 4 á 5 bloedverdunners en 1 cholesterolverlager! Maar vanaf vandaag slik ik nog maar 3 pilletjes per dag! Wat een verschil en wat zegt dat veel over hoe ver ik ben gekomen!
Hoe de toekomst er uit gaat zien?
Ik heb werkelijk nog geen idee! Ik weet wel dat ik nog een lange weg te gaan heb en er veel werk aan de winkel is.
Ik sta op de wachtlijst voor een psycholoog. Om me te helpen mentaal weer op de rit te krijgen. Meer rust in mijn hoofd te creëren en te accepteren dat het zo is.
Ik sta op de wachtlijst voor ergotherapie, om me te helpen een juiste balans te vinden in mijn week. Het huishouden, de kinderen, tijd voor mezelf en tijd voor mij en Robin samen.
Dit zijn punten, waarvan ik tijdens mijn revalidatietraject had gedacht dat ik dat wel wist, dat ik zo ver was en dat ik het laatste stukje wel alleen kon! Maar dat heb ik echt onderschat. Dus het is fijn dat ik die hulp nu wel ga krijgen.
Dan nog het hele re-integratietraject. Waar ga ik dat dat doen? Hoe lang gaat dat duren? En hoeveel kan ik dadelijk weer/nog? En waar en wanneer kan ik eindelijk weer aan het werk? De tijd zal het leren!
x
Wat een traject heb ik doorlopen!
Ruim 3 weken in het ziekenhuis gelegen (van Bernhoven in Uden, naar het ETZ Elisabeth in Tilburg, en weer terug naar Uden), wachten op een plek om te revalideren.
Ruim 6 weken klinisch gerevalideerd bij Blixembosch. Maar door alle spanning die ik had, ben ik de eerste dagen heel ziek geweest, daardoor werd ik ziek en kreeg ik een terugval. De eerste twee weken daar waren echt heel zwaar! Maar toen ik me eenmaal weer beter voelde, maakte ik hele grote springen en heb ik de tijd in Blixembosch als heel erg prettig ervaren😊
Daarna nog 7 weken poliklinisch revalideren, 2 keer in de week, met de taxi, op en neer naar Eindhoven. Die weken vlogen voorbij! En het voelde iedere keer als thuis komen!
Maar……
Daarna begon het eigenlijk pas! Terug naar het echte leven. Opnieuw mijn kinderen leren kennen. Wat is hun ritme? Wat vinden ze fijn? Wat betekenen hun huiltjes of ‘zelfbedachte’ woordjes? Opnieuw mijn eigen ritme vinden, mijn eigen grenzen leren kennen, accepteren dat ik niet alles kan doen wat ik wil doen.
Ja, dat had ik heel erg onderschat!
…. Waarin ik heb beseft, echt niet op te moeten geven maar heb moeten vechten voor leven! Ik ben er achter gekomen dat ik echt een doorzetter ben.
…. Waarin ik besef dat het leven helemaal niet zo vanzelfsprekend is. Dat ik er echt alles uit moet halen.
…. Waarin ik nieuwe doelen heb moeten stellen, en deze weer heb moeten bijstellen omdat ze of veel sneller haalbaar waren dan gedacht, of juist helemaal niet haalbaar bleken te zijn.
….. Waar ik trots op mag zijn. Omdat ik al zo ver ben gekomen.
…. Maar ook een half jaar waarop ik boos mag zijn. Dat dit ons is overkomen! Dat ik en mijn gezin hier heel erg onder hebben geleden!
…. Waarin ik hele mooie en lieve mensen heb leren kennen die in het zelfde schuitje zitten en waar ik nog steeds contact mee heb.
…… Waarin ik me extra heb beseft dat goede mensen om je heen (familie en vrienden) heel belangrijk zijn! Ik kan niet in woorden uitdrukken wat die mensen voor mij , en mijn gezin, hebben betekend en hoe blij ik met ze ben!
………. Waarin ik heb geleerd mezelf op de eerste plaats te zetten. Dat is, nu ik volledig thuis ben, heel moeilijk, maar des te belangrijker!
……. Waarin ik meer pillen heb geslikt dan in de eerste 33 jaar van mijn leven 😅 Op mijn max, zat ik op ongeveer 16/17 pillen per dag. 8 Paracetamols, 2 pillen voor de epilepsie, 1 maagbeschermer, 4 á 5 bloedverdunners en 1 cholesterolverlager! Maar vanaf vandaag slik ik nog maar 3 pilletjes per dag! Wat een verschil en wat zegt dat veel over hoe ver ik ben gekomen!
Ik heb werkelijk nog geen idee! Ik weet wel dat ik nog een lange weg te gaan heb en er veel werk aan de winkel is.
Ik sta op de wachtlijst voor een psycholoog. Om me te helpen mentaal weer op de rit te krijgen. Meer rust in mijn hoofd te creëren en te accepteren dat het zo is.
Ik sta op de wachtlijst voor ergotherapie, om me te helpen een juiste balans te vinden in mijn week. Het huishouden, de kinderen, tijd voor mezelf en tijd voor mij en Robin samen.
Dit zijn punten, waarvan ik tijdens mijn revalidatietraject had gedacht dat ik dat wel wist, dat ik zo ver was en dat ik het laatste stukje wel alleen kon! Maar dat heb ik echt onderschat. Dus het is fijn dat ik die hulp nu wel ga krijgen.
Dan nog het hele re-integratietraject. Waar ga ik dat dat doen? Hoe lang gaat dat duren? En hoeveel kan ik dadelijk weer/nog? En waar en wanneer kan ik eindelijk weer aan het werk? De tijd zal het leren!
x
Reacties
Een reactie posten