Een jaar geleden ontslagen!!

Hallo allemaal,

Het is alweer 10 weken geleden dat ik iets met jullie heb gedeeld.

Maar ik wil graag de volgende ´mijlpaal´ met jullie delen! Vandaag, 15 oktober, is het precies een jaar geleden dat ik ben ontslagen uit Blixembsoch. Ik werd op 14 oktober 2021 na al mijn therapieën al opgehaald door Robin, maar vandaag is het officieel:) 

Wat heb ik de afgelopen weken veel teruggedacht aan mijn periode in Blixembosch (en mijn periode in het ziekenhuis). Ik weet nog als de dag van gisteren hoe ik vol verwachtingen de auto in stapte vanuit Uden richting Eindhoven. Mijn verwachting was 'Ik zal ze daar is laten zien wat ik allemaal al kan'! Omdat ik in het ziekenhuis al zelfstandig kon lopen en mijn arm een beetje kon bewegen.... 

REALITY CHECK!!!

Dat liep helaas heeel anders dan gedacht! Ik plaats van lopend naar binnen gaan, ben ik met een rolstoel naar binnen gebracht met een bakje in mijn hand omdat ik zooooo misselijk was! Verder dan mijn bed en de wc ben ik de eerste paar dagen niet gekomen! Ik had mezelf letterlijk ziek gemaakt met mijn hoge verwachtingen, bang voor mijn toekomst, bang om mijn veilige omgeving van het ziekenhuis achter me te laten!

En wat voelt het goed om weer terug te zijn op de plek waar ik zo veel stappen heb gemaakt. Gelukkig nu op een positieve, zelf gekozen manier!  Iedere dinsdagochtend mag ik als vrijwilliger de klinische revalidanten naar de therapie brengen en weer ophalen. Ik kan andere mensen nu helpen, mensen die op dit moment in hetzelfde schuitje zitten als ik een jaar geleden. Ik kan hen mijn verhaal vertellen, ik kan hen laten zien dat je met een positieve instelling, door de kleine dingen te vieren, heel veel kan bereiken! Dat je waarschijnlijk nooit meer helemaal dezelfde wordt, maar dat je, als je er maar voor vecht, een heel eind kan komen!

Gelukkig krijg ik ook al veel positieve reacties, zowel van de revalidanten als verpleegkundigen dat ik mijn ervaring wil delen. 

Ik ben helaas nog niet goed genoeg om te re-integreren en daarom ben ik begonnen met vrijwilligerswerk. Maar het heeft me wel gebracht dat ik nu als ervaringsdeskundige mensen kan helpen, mensen mag motiveren! Ja, het is soms confronterend, maar het geeft mij zoveel voldoening dat ik anderen kan helpen met mijn verhaal. dan voelt het een beetje alsof 'mijn ziekte', mij niet voor niets is overkomen!!

Even nog een REALITY CHECK voor jullie

Ja, ik ben een ochtendje in de week aan het 'werk', maar daar moet ik wel de hele middag van bijkomen! En dan ben ik nog niet eens mentaal aan het werk! Dat beangstigd mij wel en maakt me onzeker over de toekomst! Als ik nu al een hele middag bij moet komen, zonder kinderen, omdat ik een ochtendje in de week werk, en dan vooral fysiek werk doe. Hoe zit dat dan als ik ook nog eens mentaal bezig moet zijn? Hou ik dat überhaupt wel vol? Hoe veel uren kan ik nog werken in de toekomst? Wanneer kan ik eindelijk mijn re-integratie beginnen? En hoe kan en ga ik dat combineren met thuis, de kids, Robin en tijd voor mezelf? Eerlijk? Ik heb echt GEEN idee!!

Zal mijn leven ooit nog 'normaal' zijn? Zal ik net als leeftijdsgenoten weer kunnen werken en 'deel van de maatschappij' uit kunnen maken?

Zoals je ziet, nog heel veel dingen zijn onduidelijk! Maar ik kom er wel! Met of zonder werk, ik vind mijn weg wel! Ik heb een mooi gezin, een mooi huis, een super lieve aanstaande man en een bruiloft om naar uit te kijken :)