Een terugblik op 2022

Hallo allemaal,

Het jaar 2022 is bijna voorbij. Voor mij tijd om even terug te kijken naar het afgelopen jaar, met heel veel hoogte, maar ook diepte punten!
Een jaar waarin zoveel is gebeurd, waardoor ik eigenlijk niet weet waar ik moet beginnen.

Laat ik maar beginnen met de verwachtingen die ik had, toen ik aan dit jaar begon. 

Ik was er heilig van overtuigd dat ik dit jaar weer aan het werk zou zijn! En, om eerlijk te zijn, al heel wat maanden aan het werk te zijn. Maar het tegendeel is helaas waar! Ik ben nog niet eens begonnen met mijn re-integratie traject. Omdat ik nog steeds iedere middag moet slapen, vindt het UWV dat ik nog niet goed genoeg hersteld ben om het re-integratie traject te starten. Omdat ik bij een nieuwe werkgever moet gaan starten, is de stap om te gaan werken heel makkelijk genomen, maar als het dan niet blijkt te gaan, is de stap van bijvoorbeeld 4 uur in de week, naar 2 of misschien 0 uur veel moeilijker om te nemen! 

Ik heb wel geleerd om meer geduld te hebben en mijn tijd te nemen! Maar dat is nog steeds makkelijker gezegd dan gedaan! 

Omdat ik een enorme stress eter ben en in het begin van mijn ziekte veel op bed heb gelegen, was ik mijn zwangerschapskilo's nog verre van kwijt begin dit jaar! Dit jaar, heb ik met behulp van MTC Bernheze de strijd met mijn kilo's aangegaan! Door gezonder te eten, veeeeeel minder te snoepen en veel te bewegen kan ik met trots vertellen dat ik dit jaar ruim 14 kilo ben afgevallen! Daardoor voel ik me veel beter en ben ik weer trots op hoe ik er uit zie!

Een ander doel, wat ik, toen ik nog in Blixembosch lag, al had gesteld is om weer 'normaal' te kunnen hockeyen. Dit doel kon ik sneller afvinken dan dat ik had verwacht! Ik heb afgelopen jaar zelfs soms 3 dagen achter elkaar een wedstrijd kunnen hockeyen! Dit voelt weer zo goed! Even lekker mezelf kunnen zijn, de 'oude' Lotte, de Lotte die geen zorgen heeft en gewoon 'normaal' is!

Waar ik dit jaar ook achter ben gekomen, en wat ik heel erg had onderschat, is alle prikkels verwerken! Zeker met twee jonge kinderen, die veel aandacht vragen en, net als ik vroeger, niet zo goed zijn in doorslapen 's nachts. Nog steeds ben ik iedere avond echt op, is mijn batterij gewoon leeg! 

Met behulp van de ergotherapeut ben ik hier dit jaar mee aan de slag gegaan. Mijn valkuil is voornamelijk de kids! Die blijven heel veel aandacht vragen, waardoor ik mezelf heel snel op de tweede plaats zet. Dus ik ben blij als ze wat ouder zijn en zelfstandiger worden.

Dan het stukje waar ik heel erg mee heb geworsteld, en nog steeds mee aan het worstelen ben, het psychische stukje! Ik voel me nog steeds zoooooo schuldig naar de kinderen, dat ik niet de moeder ben die ik graag had willen zijn. Schuldgevoel naar Robin, dat hij dubbel zo hard heeft moeten lopen omdat ik de energie er niet voor had!

En ik WEET dat ik niet voor deze situatie heb gekozen, en dat ik er niets aan kan doen! Maar toch blijf ik met dat schuldgevoel zitten! Want het is wel MIJN lichaam die het bijna had opgegeven, het is wel MIJN lichaam die mij remt, die mij belemmerd! Doordat mijn lichaam een sinus trombose heeft gevormd en voor zoveel druk heeft gezorgd dat er een bloeding is ontstaan, is onze situatie heel anders! En dat komt door niemand anders dan door mijn lichaam, dus door mij! 

Ook hier heb ik het afgelopen jaar meerdere keren hulp voor gehad. Maar het stukje acceptie gaat nooit komen! Want ik zal NOOIT accepteren dat dit ons is overkomen! Ik leer er mee om te gaan, ik leer er mee leven, maar dit accepteren is te veel gevraagd!

En dan even iets leuks, heel leuks!! Misschien wel mijn hoogtepunt van dit jaar! Op mijn verjaardag heeft Robin mij (eindelijk) ten huwelijk gevraagd! Niet zo romantisch als ik me had voorgesteld 😉 maar wel op een manier hoe Robin is! Dus ik was, en ben nog steeds, heel blij!! En als kers op de taart heb ik mijn jurk mogen uitzoeken met behulp van Fred van Leer! Iets waar ik, toen ik in Blixembosch lag, iedere nacht over heb gefantaseerd! Het was echt een geweldige ervaring!! En het leuke is, dat ik de zoektocht naar mijn jurk, nog heel vaak kan terugkijken! 

Dit jaar sluit ik met een dubbel gevoel af, want ik heb dit jaar nog heel wat sprongen gemaakt, en daar ben ik trots op! Maar ik ben niet waar ik had willen zijn, ik tast qua werk(mogelijkheden) nog steeds in het duister. En dat maakt me onrustig.

Toch heb ik er vertrouwen in dat ik in 2023 kan gaan starten met mijn re-integratie, weet ik ook dat de kans groot is dat ik in augustus, dan ben ik namelijk 2 jaar ziek, deels wordt afgekeurd. Maar dat probeer ik zo veel mogelijk los te laten!

Ik weet dat ik mijn best heb gedaan afgelopen jaar, dat ik de handdoek nooit in de ring heb gegooid en dat ben ik in 2023 ook niet val plan! Ik ga het nieuwe jaar positief en met vol goede moed in! Onder het motto 'Zo snel krijg je mij niet kapot'!💪

Ik wens jullie allemaal een heel goed uiteinde en een nog beter begin van 2023! 

Liefs Lotte